(Tης Γεωργουλοπούλου Ψωμα Στέλλας)
Για να ανακαλύψουμε και να απενεργοποιήσουμε τον Μηχανισμό αυτό πρέπει πρώτα να παραδεχτούμε ότι υπάρχει
Εδώ είναι που βοηθάει κάπως η Ψυχοθεραπευτική διαδικασία όπου πάμε στα Παιδικά μας χρόνιά και αναλύουμε τους βασικούς πρωταρχικούς δεσμούς . Τη Σχέση με τους φροντιστές μας. Τη σχέση με το παιδί μέσα μας ..Τις ανικανοποίητες ανάγκες του. Τι το ώθησε να εγκαταστήσει ασυνείδητα αυτό το Σαμποταριστικό μηχανισμό .Αυτές τις λάθος πυρηνικές πεποιθήσεις .
Αυτό τον Συνεχή Κριτή μέσα του.
Αυτή την Εσωτερική σύγκρουση .
Αυτές τις αρνητικές εικόνες και τις αρνητικές ιστορίες που λέει στον Εαυτό του.
Αυτό τον Αυτοϋπονομευτικό εσωτερικό Διάλογο ..
Μια Φωνή μέσα του που αμφισβητεί τα ταλέντα , τις απόψεις του, που περιφρονεί ακόμα και τα επιτεύγματα του.
Ίσως να είναι η Φωνή κάποιου από τους γονείς η τους φροντιστές ..
Η να ναι η φωνή του εσωτερικού Γονιού της Άποψης δηλαδή που είχε για το Γονιό του και την εγκατέστησε μέσα του.
Μπορεί δηλαδή ο πραγματικός Γονιός να μην είχε τόσες απαιτήσεις από αυτό, η να μην ήταν τόσο θυμωμένος αλλά έτσι τον αισθάνθηκε, αυτή την όψη του αφομοίωσε… έτσι την ερμήνευσε και την εγκατέστησε μέσα του… Κάποτε μάλιστα την νιώθει τόσο αμείλικτη, απαιτητική επικριτική που ικανοποιείται μόνο όταν τιμωρείται…. Σε κάθε δεινό που παθαίνει εκτός από τον Πόνο νιώθει και μια κρυφή ανακούφιση.. Κάτι που μοιάζει με εξιλέωση…
Υπάρχει λες ένα αυτόνομο κομμάτι μέσα του που σαφώς έχει στραφεί εναντίον του για πολλούς λόγους.. ίσως γιατί θέλει να μοιάσει με το θυμωμένο Γονέα του ( επειδή τα παιδιά πάντα θέλουν να μοιάζουν με τους Γονείς)
Η επειδή θεωρεί πως ο Γονέας έχει δίκιο που το μέμφεται (στον κόσμο του παιδιού οι γονείς πρέπει πάντα να έχουν δίκιο.. Μόνο αυτό τους δίνει ασφάλεια)
Ή επειδή δεν κατάφερε να τον ικανοποιήσει .(Τα παιδιά πάντα θέλουν να ευχαριστούν τους γονείς τους και να παίρνουν αποδοχή γι αυτό.)..
Ή θέλει να γίνει ένα δυστυχισμένο Θύμα άξιο οίκτου και συμπόνιας και έτσι ελπίζει να πάρει τη προσοχή και τη Στοργή που δεν πήρε από το Γονιό και που τα έχει τόσο ανάγκη για την επιβίωση και την εξέλιξη του
Πότε αρχίζει η θεραπεία; Όταν καταλάβει επαρκώς αυτό το κομμάτι του εαυτού του.. όταν το νιώσει συγκινησιακά όχι μόνο θεωρητικά ..Όταν το αγκαλιάσει με τη Στοργή και την ευαισθησία που χρειάζεται και που πάντα χρειαζόταν.. Ήθελε το Αυθεντικό Βλέμμα του Γονιού..
Ήθελε να το κοιτάξει πραγματικά όχι σαν ένα πλάσμα που αυτός έφερε στον κόσμο και που είναι η Προέκταση του Εγώ του αλλά σαν μια ξεχωριστή Ψυχή που φέρνει ιδιαίτερα και μοναδικά και ίσως άγνωστα γι αυτόν δώρα στον κόσμο..
Τώρα μπορεί να τα αντιληφθεί ο ίδιος σ όποια ηλικία και να βρίσκεται . Να τα εκφράσει και να τα απολαύσει τόσο ο ίδιος όσο και ο κόσμος. Κι να δεν μπορεί μόνος ίσως και με τη βοήθεια κάποιου Θεραπευτή… Γιατί πάντα η Θεραπεία είναι θέμα Σχέσης .. Μια Σχέση τον τραυμάτισε τον δίχασε τον τεμάχισε.. Αυτή με τον πρώτο Φροντιστή του. Μια Σχέση μόνο μπορεί να τον θεραπεύσει και πάλι.. Να τον ενοποιήσει να εγκαταστήσει μέσα του το Εσωτερικό αγκάλιασμα και την Εσωτερική συνοχή.
Ώστε να μη βαδίζει πλέον στη ζωή πατώντας μαζί Γκάζι και Φρένο …
