Ο Κάθε άνθρωπος από τότε που ανοίγει τα μάτια του σ αυτόν τον κόσμο δίνει χωρίς να το καταλαβαίνει μια θέση για τον Εαυτό του … Τον βαθμολογεί. Ασυνείδητα. Τον κατατάσσει.
Τώρα πως γίνεται αυτό; Μέσα απ το βλέμμα της μητέρας.. Μέσα απ τα βλέμματα των άλλων.. Νιώθει, διαισθάνεται ποια θέση έχει στη ζωή τους.. Πόσο είναι σημαντικός. Πόσο μετράει .. Πόση είναι η διάσταση του.. Κι αν τα πράγματα γύρω του « μυρίζουν μπαρούτι» Αν αρνητικά συναισθήματα κατακλύζουν το περιβάλλον του, προστριβές , συγκρούσεις… αισθάνεται πως αυτός φταίει.. Όλα τα επωμίζεται . ‘Όλα τα χρεώνει στον εαυτό του.. Ακόμα κι αν αυτή η περιρρέουσα αρνητικότητα οφείλεται στο άγχος και την ανασφάλεια της μητέρας, επειδή την εγκατέλειψε ο σύντροφος της ή δεν της φέρεται όπως θα έπρεπε ή έχει οικονομικά προβλήματα ή δεν αισθάνεται σίγουρη για τον εαυτό της κλπ.. και άλλα πολλά βάρη των γονέων στη δική του συνείδηση αυτός είναι αποκλειστικά υπεύθυνος. Αυτός δεν είναι αρκετά καλός για να εισπράξει την αγάπη που του αξίζει.. Κι γενικά νιώθει πως δεν αξίζει.. Κι αυτό τον συνοδεύει μεγαλώνοντας. Γίνεται η κληρονομιά του . Η προίκα του.. Δεν αξίζει αρκετά.. Δεν αξίζει για αρκετή αγάπη , για αρκετά χρήματα , για αρκετή υγεία Του αξίζει να τον κρίνουν.. του αξίζει η έλλειψη.. σε όλα.. Κι όταν κάποιος πιστεύει πως δεν αξίζει παύει να προσπαθεί κιόλας.. Νιώθει καταδικασμένος απ τη μοίρα του.. Η ψυχή του καθηλώνεται. Δεν υπάρχει προοπτική. Δεν υπάρχει όραμα. Δεν υπάρχει ψυχική ανάπτυξη. Διότι η ψυχή μεγαλώνει όταν τεντώνεται , όταν προσπαθεί να πάει από το ένα στάδιο στο άλλο. Όταν όμως δεν πιστεύει ότι μπορεί να πάει πουθενά κτίζει γύρω της ένα μικρόκοσμο και αυοεγκλωβίζεται μέσα σ αυτόν.. Όπως τα πόδια των γκεϊσών στη παλιά Κίνα που τους τα έβαζαν σ ένα μικρό παπούτσι για να μη μεγαλώσουν ποτέ έτσι και οι ψυχές αυτές δεν μεγαλώνουν.. Συρρικνώνονται.. Μένουν αιώνια παιδιά.. Δυστυχισμένα παιδιά.. Το σώμα μεγαλώνει. Αλλά η ψυχή μένει Νάνος.. Δε νιώθει να υπάρχει
και πολύ σ αυτόν τον κόσμο. Δε νιώθει ότι κι ο κόσμος την έχει ανάγκη.. Δε νιώθει ότι μπορεί να αναλάβει ευθύνες.. Το Είναι του είναι μικρό , καχεκτικό συρρικνωμένο.. Κάποτε το δείχνει και η σωματική τους εμφάνιση., Δεν δείχνουν ποτέ στην ηλικία τους.. Προσπαθούν να καταλάβουν μια όσο γίνεται πιο μικρή θέση σ αυτόν τον κόσμο.. και σπάνια διεκδικούν κάτι παραπάνω.. Αν οι σχέσεις τους είναι τοξικές και του πονούν ή τους βασανίζουν αισθάνονται πως το αξίζουν και νιώθουν πως μόνο μες απ το πόνο μπορεί να πάρουν λίγη αγάπη.. Α ν κάποιος τώρα θελήσει να τους βάλει σε μια καλύτερη θέση με πιο πολλή Αγάπη ή χρήματα ή Αποδοχή.. το Είναι τους παθαίνει ίλιγγο..Τον φοβερό ίλιγγο του Είναι Κι ο ίλιγγος αυτός τους προκαλεί πολλή εσωτερική αναστάτωση. Δεν αισθάνονται ότι αξίζουν αυτά που τους δίνονται και παθαίνουν ψυχικές συγκρούσεις.. Τότε αναλαμβάνει δουλειά ο εσωτερικός τους σαμποτέρ. Ο υπονομευτής.. Τα καταστρέφουν συνήθως όλα εφευρίσκοντας χιλιάδες δικαιολογίες.. και ξαναγυρίζουν και πάλι πίσω στη μικρή , περιχαρακωμένη ασφυκτική αλλά ωστόσο ασφαλή τους γωνιά. Δεν γίνεται να πάρουν έτσι αυθαίρετα μια νέα θέση στη ζωή αν δεν θελήσουν μόνοι υπομονετικά να κάνουν δουλειά με το Είναι τους και να το μεγαλώσουν σταδιακά. Βήμα βήμα.. Γιατί τα καλά νέα είναι ακριβώς αυτά.. Το είναι μεγαλώνει . Αλλάζει.. Δεν είναι καταδικασμένο.. Αρκεί να το πάρει κάποιος απόφαση . Να το θέλει πραγματικά. Ποια βήματα όμως ρέπει να κάνει για να το επιτύχει αυτό; Θα το δούμε σ ένα επόμενο άρθρο μας.
