Ο άνεμος της εποχής μας είναι γεμάτος ανησυχία. Το άγχος δεν είναι πια μια σπάνια καταιγίδα στην ψυχή, αλλά ένας συνεχής ψίθυρος που διαπερνά τη ζωή μας. Υπάρχει το άγχος της καθημερινότητας, που κρύβεται πίσω από λίστες υποχρεώσεων και αυστηρά χρονοδιαγράμματα. Το κοινωνικό άγχος, που μας σπρώχνει να αναρωτιόμαστε αν «είμαστε αρκετοί» στα μάτια των άλλων. Το υπαρξιακό άγχος, που εμφανίζεται ήσυχα στις νύχτες μας, ρωτώντας αν ζούμε τη ζωή που θέλουμε.
Και ύστερα είναι το γενικευμένο άγχος, εκείνο που εγκαθίσταται σαν ανεπιθύμητος επισκέπτης, κρατώντας μας διαρκώς σε επαγρύπνηση χωρίς σαφή λόγο. Είναι το άγχος των κρίσεων, που ξεσπά σαν καταιγίδα και μας αφήνει να αναπνέουμε με κόπο.
Γιατί, όμως, ο σύγχρονος άνθρωπος βασανίζεται τόσο από το άγχος; Ίσως γιατί ζει σ’ έναν κόσμο που δεν σταματά ποτέ. Οι πληροφορίες έρχονται γρήγορα, τα πρότυπα αλλάζουν συνεχώς, οι απαιτήσεις μας σπρώχνουν να γίνουμε ταυτόχρονα όλα – επαγγελματίες, γονείς, φίλοι, σύντροφοι. Ποιος μπορεί να αντέξει μια τέτοια πίεση;
Το άγχος είναι, πολλές φορές, μια κραυγή του εαυτού μας που ζητά προσοχή. Ένας καταιγισμός σημάτων ότι κάτι βαθύτερο χρειάζεται να δούμε. Ίσως, όμως, αυτή η κραυγή να είναι και μια ευκαιρία.
Στο Ολιστικον, δεν βλέπουμε το άγχος ως εχθρό, αλλά ως έναν άγνωστο σύμμαχο που προσπαθεί να μας μιλήσει. Μέσα από ολιστικές προσεγγίσεις, το άγχος μπορεί να γίνει ο χάρτης που οδηγεί σε μια ζωή με λιγότερη ταραχή και περισσότερη αρμονία. Εδώ, η λύση δεν είναι στιγμιαία. Είναι βαθιά, προσωπική και μεταμορφωτική.
Ίσως, λοιπόν, το άγχος να μην είναι το τέλος της ισορροπίας σας. Ίσως είναι μόνο η αρχή της αλλαγής.