Τίτλος: Το Μεγάλο Ταξίδι προς τον Αυθεντικό Εαυτό – Ένα Δοκίμιο Ψυχής
Υπάρχουν φορές που νιώθεις πως ζεις, αλλά δεν ζεις αληθινά. Σαν να φοράς ένα ρούχο που δεν σου ανήκει, σαν να ακούς μια φωνή μέσα σου να φωνάζει, αλλά εσύ συνεχίζεις να σιωπάς. Είναι γιατί, για πολλούς από εμάς, η ζωή εξελίχθηκε σαν μια επιβίωση μακριά από τον Εαυτό.
Το τραύμα δεν έρχεται πάντα με θόρυβο. Μερικές φορές φοράει το χαμόγελο. Τη σιωπή. Τη «φυσιολογική» καθημερινότητα. Όμως, μέσα μας, έχει αφήσει ρωγμές. Αυτές τις ρωγμές που γίνονται χάσματα.
Ο νους μαθαίνει να προσαρμόζεται. Το παιδί που φοβήθηκε, έμαθε να κρύβεται. Το παιδί που δεν το είδαν, έμαθε να γίνεται χρήσιμο. Το παιδί που πληγώθηκε, έγινε δυνατό. Κι έτσι γεννήθηκε ένας ψεύτικος εαυτός. Ένα “εγώ”-κατασκεύασμα γεμάτο αμυντικούς μηχανισμούς: άρνηση, απώθηση, παλινδρόμηση, υπερπροσαρμογή. Ένας εαυτός επιβίωσης, χτισμένος επάνω σε τραυματικά θεμέλια.
Μέσα σε ένα δυσλειτουργικό περιβάλλον – οικογενειακό ή κοινωνικό – μάθαμε να χτίζουμε πεποιθήσεις που δεν μας ανήκουν: «Δεν αξίζω», «Πρέπει να είμαι τέλειος για να με αγαπήσουν», «Αν εκφραστώ θα με απορρίψουν». Αυτές οι πεποιθήσεις δεν είναι σκέψεις – είναι φίλτρα μέσα από τα οποία βλέπουμε όλη μας τη ζωή. Και μας περιορίζουν, μας συρρικνώνουν.
Το νευρικό μας σύστημα – φορτισμένο χρόνια από στρες και τραυματική μνήμη – ζει σε εγρήγορση ή πάγωμα. Οι κρίσεις πανικού, το άγχος χωρίς αιτία, το αίσθημα αποσύνδεσης δεν είναι αδυναμίες, είναι μηνύματα. Το σώμα μας φωνάζει αυτό που η ψυχή έχει καταπιεί.
Όταν το τραύμα είναι βαθύ, διαμορφώνει την ίδια μας την προσωπικότητα. Οι διαταραχές ταυτότητας ή προσωπικότητας δεν είναι παρά εκδηλώσεις ενός βαθύτατα διαταραγμένου συναισθηματικού τοπίου, όπου το “ποιος είμαι” δεν σταθεροποιήθηκε ποτέ. Ο άνθρωπος νιώθει κομμάτια. Νιώθει πως παίζει ρόλους, πως αλλάζει πρόσωπα για να ανήκει. Και μέσα του… κενό. Ένα εγώ γεμάτο μάσκες, που τις φοράει για να ικανοποιεί τις προσδοκίες των άλλων. Και χάνει τον εαυτό του μέσα σε αυτές.
Σε αυτό το κενό, το εσωτερικό παιδί – εκείνο το αληθινό, χαρούμενο, ζωντανό πλάσμα – παραμένει παγιδευμένο. Παγιδευμένο σε μια ηλικία όπου το συνέλαβε το τραύμα. Πολλές φορές ζούμε σαν παιδιά σε σώματα ενηλίκων. Αντιδρούμε, θυμώνουμε, τρομάζουμε, όχι για το τώρα… αλλά για το τότε.
Και πάνω σε όλο αυτό, χτίζεται η βολή. Η βολή σε μοντέλα ζωής που δεν μας ικανοποιούν, αλλά μας προσφέρουν ψευδο-ασφάλεια. Οικογένειες, σχέσεις, δουλειές, ταυτότητες που μας δίνουν δευτερογενή οφέλη: αποδοχή, σταθερότητα, λιγότερο πόνο. Αλλά όχι ελευθερία. Όχι χαρά. Όχι τον Εαυτό.
Μέσα μας λειτουργούν δύο παράλληλα προγράμματα: Το Πρόγραμμα του Τραύματος και το Πρόγραμμα του Αυθεντικού Εαυτού.
Το πρώτο είναι γεμάτο καθηλωμένα, πεινασμένα μέρη. Μικρά εσωτερικά κομμάτια που δεν τραφήκαν ποτέ, δεν ακούστηκαν ποτέ, δεν αγαπήθηκαν ποτέ. Και επειδή δεν τα προσέξαμε, φτιάχνουν τα δικά τους μονοπάτια στον εγκέφαλο, αποκτούν τη δική τους νευροπλαστικότητα, κι επαναλαμβάνονται ξανά και ξανά μέχρι να τους δοθεί σημασία. Το τραύμα γίνεται πρόγραμμα – και όσο το αναπαράγεις, γίνεται η μόνη σου “αλήθεια”.
Το δεύτερο, το Πρόγραμμα του Αυθεντικού Εαυτού, ζει εκεί όπου νιώθεις αυθεντική χαρά. Εκεί που ανεβαίνει η ενέργειά σου χωρίς λόγο. Εκεί που είσαι ελεύθερος να είσαι. Αυτός ο Εαυτός δεν είναι φτιαγμένος από επιβίωση. Είναι φτιαγμένος από ενθουσιασμό, δημιουργία και νόημα.
Αλλά για να τον βρεις, πρέπει να περάσεις πρώτα μέσα από το πρώτο. Πρέπει να κάνεις την εσωτερική εργασία κάθαρσης. Να φέρεις στο φως το θαμμένο, να νιώσεις αυτό που απέφευγες, να ξεπλύνεις με επίγνωση τις πληγές σου.
Πώς να βρεις τον Ανώτερο Εαυτό σου όταν ζεις στον αυτόματο; Όταν η μέρα περνά χωρίς συνείδηση, χωρίς παρουσία, χωρίς καρδιά; Όταν έχεις ξεχάσει ποιος είσαι, γιατί ήρθες, τι σε γεμίζει, τι σημαίνει για σένα ζωή;
Ο Αυθεντικός Εαυτός δεν είναι κάτι που αποκτάς. Είναι κάτι που θυμάσαι. Είναι η φωνή που πνίγηκε, το βλέμμα που μαλάκωσε, η επιθυμία που παραμερίστηκε. Είναι ο πυρήνας σου, αυτός που επέζησε από όλα.
Και για να τον ξαναβρείς, δεν φτάνει να σκεφτείς. Πρέπει να περάσεις μέσα από τη φωτιά:
– Να καθίσεις με τον πόνο σου χωρίς να τον κρίνεις. – Να δεις τα ψέματα που λέει το μυαλό σου και να μην τα πιστέψεις. – Να αγκαλιάσεις το παιδί μέσα σου και να του πεις πως τώρα πια έχει εσένα. – Να σπάσεις τις άμυνες, όχι με βία, αλλά με φως. – Να νιώσεις τα συναισθήματα που πάγωσες. Να τα αφήσεις να κινηθούν. Να κυλήσουν. – Να θυμηθείς τι σε κάνει να νιώθεις ζωντανός.
Κι όταν το κάνεις… δεν θα χρειαστεί να ψάξεις τον Αυθεντικό Εαυτό. Θα εμφανιστεί. Ήταν πάντα εκεί. Σου έγνεφε πίσω απ’ το θόρυβο. Σε περίμενε στην ησυχία. Στην αλήθεια. Στην καρδιά.
